به موجودی که تمام دنیایش تاریکی ست...

آنقدر تکرار و تکرار شد که حتی خودم هم باور کردم...!

به خودم تلقین کردم که شب زیباتر است...که زندگی من در شب جریان دارد...

که خون آشام ها فقط در شب می گردند...!

و بعد محکوم شدم به موجود یخ زده...

هوا سرد نبود اما من یخ زدم!

احساساتم منجمد شد...روحم حرارتش را از دست داد...

مرا خطاب به یخ زدگی کردند در حالی که نفس هایم هنوز گرم بود...

حتی شاید دستانم هم گرم بود...

و من دوباره باور کردم...

هر آنچه نبودم را پذیرفتم...

و از آن جا بود که حتی خودم هم در نوشته هایم از این محکومیت ها استفاده کردم...

و بعد مجکومیتم به قوی بودن شروع شد...!

که قدرت های افسانه ای دارم...که کم نخواهم آورد...

که در مقابل تمام دنیا تسلیم نخواهم شد!

خواستم باور کنم اما دروغ بود...خوب می دانستم...

دنیا تصمیم گرفت مرا امتحان کند...تمامی نیرو و کائناتش را به کار گرفت...

لشکری عظیم به سویم آمد و من در آن طرف میدان دست خالی به خیال قدرت های نداشتم به تنهایی ایستادم...

یاد افسانه ها افتادم...یاد توانایی ها و قدرت های افسانه ای...

دلم قرص شد! اما فقط برای چند دقیقه...

وقتی دنیا بهم اثبات کرد که تو هیچ کدام از آن توانایی ها را نداری...

زانو هایم لرزید...دلم خالی شد...

و متنفر شدم از تمام افسانه های دروغین...

اثبات دنیا گران برایم تمام شد...

زخم هایش هنوز دردناک است...

حفره هایم هنوز قدرتمند...

دنیا برایم سخت گرفت...!

شایدم من آنقدر خودم را به آنچه نداشتم مطمئن کردم که باعث شدم صدمه های جبران ناپذیری ببینم...

نباید این محکومیت را باور می کردم...نباید دلم قرص می شد...

اما حالا پذیرفتم...تمام سادگی هایم را...

راستش افسانه ها هم برایم کم نذاشتند...

دنیا هم برایم تخفیف نذاشت...

حتی زخم هایم هم ساکت نماندند...

و ماند خون آشامی که تاوان محکومیت هایش را تا آخر پس داد...

حالا قوی نشده ام...

محکم شده ام...!

نفوذ ناپذیر شده ام...

شاید این را هیچ وقت نمی خواستم...

اما باز هم محکوم شده ام...

آنقدر محکم شده ام که دارم ازدرون از هم می پاشم...!

می دانم غیر عادی ست...

                                   اما حقیقت دارد...

نظرات شما عزیزان: